Λεύκη: Τι είναι, πώς αντιμετωπίζεται και πώς επηρεάζει όσους πάσχουν από αυτήν

Κάθε 25η Ιουνίου εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Λεύκης, μια ημέρα που επιδιώκει να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με αυτήν τη δερματική ασθένεια που χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση λευκών κηλίδων λόγω απώλειας χρωστικής.

Αν και δεν αποτελεί κίνδυνο για τη σωματική υγεία, οι ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις μπορεί να είναι σοβαρές.

Η δρ Cecilia Raco, δερματολόγος στα Κέντρα Υγείας DIM, εξήγησε στο El Litoral τα πιο σημαντικά σημεία για την κατανόηση της ασθένειας, των αιτιών της, του τρόπου αντιμετώπισής της και του πώς επηρεάζει συναισθηματικά όσους ζουν με την πάθηση.

Αυτή η αυτοάνοση πάθηση επηρεάζει περίπου το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αν και δεν είναι μεταδοτική ούτε επικίνδυνη για την υγεία, μπορεί να έχει ισχυρό συναισθηματικό αντίκτυπο και να επηρεάσει την ποιότητα ζωής.

Τι είναι η λεύκη και γιατί εμφανίζεται;

Η λεύκη είναι μια αυτοάνοση ασθένεια, κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα μελανοκύτταρα. Είναι τα κύτταρα που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή μελανίνης, της χρωστικής ουσίας που δίνει χρώμα στο δέρμα, τα μαλλιά και τα μάτια. Το αποτέλεσμα είναι αποχρωματισμένες περιοχές ή λευκές κηλίδες που μπορούν να εμφανιστούν οπουδήποτε στο σώμα.

Υπολογίζεται ότι επηρεάζει περίπου το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας ή εθνικότητας.

Αν και μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία, εκδηλώνεται συχνότερα μεταξύ των ηλικιών 10 και 30 ετών. Η ασθένεια μπορεί να εξελιχθεί απρόβλεπτα: σε ορισμένες περιπτώσεις, οι κηλίδες παραμένουν σταθερές, ενώ σε άλλες μπορούν να εξαπλωθούν με την πάροδο του χρόνου.

Η ειδικός επισήμανε ότι πρόκειται για μια πάθηση με ισχυρή γενετική συνιστώσα, ενώ «ένας στους πέντε ασθενείς έχει οικογενειακό ιστορικό λεύκης».

Ωστόσο, εκτός από τη γενετική προδιάθεση, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μπορούν να πυροδοτήσουν ή να επιδεινώσουν την εμφάνισή της.

Μεταξύ αυτών, το έντονο συναισθηματικό στρες είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα. Το ηλιακό έγκαυμα, ο τραυματισμός του δέρματος, η έκθεση σε ορισμένες χημικές ουσίες ή η παρουσία άλλων αυτοάνοσων ασθενειών, όπως ο διαβήτης, οι διαταραχές του θυρεοειδούς ή η κακοήθης αναιμία, μπορούν επίσης να διαδραματίσουν κάποιον ρόλο.

Θεραπείες: Μπορεί να αποκατασταθεί το χρώμα του δέρματος;

Προς το παρόν, δεν υπάρχει οριστική θεραπεία για τη λεύκη, αλλά υπάρχουν θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν στην επιβράδυνση της εξέλιξής της και, σε πολλές περιπτώσεις, στην επίτευξη επαναμελάγχρωσης των προσβεβλημένων περιοχών.

«Η επιλογή της θεραπείας εξαρτάται από κάθε ασθενή, την έκταση των κηλίδων, την τοποθεσία τους και από το εάν η νόσος είναι ενεργή ή σταθερή», εξήγησε η δρ Ράκο.

Οι θεραπευτικές επιλογές περιλαμβάνουν:

Τοπικές κρέμες: Τα κορτικοστεροειδή ή οι αναστολείς καλσινευρίνης, όπως η τακρόλιμους, χρησιμοποιούνται ειδικά για μικρές, εντοπισμένες αλλοιώσεις.

Φωτοθεραπεία στενής ζώνης UVB: Πρόκειται για μια από τις πιο αποτελεσματικές θεραπείες. Περιλαμβάνει την έκθεση του δέρματος σε ελεγχόμενη υπεριώδη ακτινοβολία, η οποία διεγείρει την παραγωγή μελανίνης.

Από του στόματος ανοσοκατασταλτικές θεραπείες: Ενδείκνυνται σε σοβαρές περιπτώσεις, για τον έλεγχο της αυτοάνοσης απόκρισης.

Χειρουργικές θεραπείες: Όπως δερματικά μοσχεύματα ή μεταμοσχεύσεις μελανοκυττάρων, που προορίζονται για ασθενείς με σταθερή λεύκη και χωρίς νέες κηλίδες για τουλάχιστον ένα έτος.

Μια πρόσφατη πρόοδος είναι η έγκριση από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ ( FDA ) της κρέμας ρουξολιτινίμπης, ενός φαρμάκου που έχει δείξει καλά αποτελέσματα στην επαναμελάγχρωση, ειδικά σε ασθενείς με μη τμηματική λεύκη άνω των 12 ετών. Αυτή η θεραπεία ήδη αξιολογείται για χρήση σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης.

Φροντίδα δέρματος και συναισθηματική ευεξία

Πέρα από τις ιατρικές θεραπείες, η καθημερινή φροντίδα του δέρματος είναι απαραίτητη για όσους ζουν με λεύκη.

Οι αποχρωματισμένες περιοχές είναι πολύ πιο ευάλωτες στα ηλιακά εγκαύματα, επομένως η χρήση αντηλιακού με SPF 50 ή υψηλότερο είναι απαραίτητη, ακόμη και τις συννεφιασμένες ημέρες.

«Το δέρμα πρέπει να αντιμετωπίζεται με πολλή προσοχή: αποφύγετε τα ερεθιστικά προϊόντα, μην τρίβετε όταν το στεγνώνετε και χρησιμοποιήστε ενυδατικές κρέμες χωρίς άρωμα», συνέστησε η δερματολόγος.

Συνιστάται, επίσης, να φοράτε αντηλιακά ρούχα και να διατηρείτε υγιεινές συνήθειες, που βοηθούν στη διαχείριση παραγόντων όπως το άγχος.

Όσον αφορά τη διατροφή, παρόλο που δεν υπάρχει συγκεκριμένη δίαιτα για τη λεύκη, προτείνεται να δίνεται προτεραιότητα σε τροφές πλούσιες σε αντιοξειδωτικά, όπως φρούτα και λαχανικά, να ενσωματώνονται βιταμίνες C και E και να μειώνεται η κατανάλωση υπερεπεξεργασμένων τροφίμων. Μερικοί ασθενείς αναφέρουν βελτίωση αποφεύγοντας τη γλουτένη και τη λακτόζη, αν και αυτό θα πρέπει να αξιολογείται ξεχωριστά.

Ψυχολογική υποστήριξη

Η συναισθηματική πτυχή είναι ίσως μια από τις πιο δύσκολες.

«Ο αντίκτυπος στην αυτοεκτίμηση μπορεί να είναι πολύ ισχυρός, ειδικά σε εφήβους ή σε άτομα με θέσεις εργασίας όπου η εικόνα είναι σημαντική. Η ορατότητα αυτών των λεκέδων μπορεί να προκαλέσει άγχος, ανασφάλεια, ακόμη και να οδηγήσει σε διακρίσεις», σημείωσε ο ειδικός. Επομένως, η ψυχολογική υποστήριξη είναι το «κλειδί».

Η θεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην ενίσχυση της αποδοχής, στη βελτίωση της αυτοαντίληψης και στην καλύτερη αντιμετώπιση της καθημερινότητας.

Η υποστήριξη από το περιβάλλον κάποιου είναι επίσης πολύ σημαντική: οικογένεια, φίλοι και χώροι εργασίας που προάγουν την ενσυναίσθηση και την ένταξη.

Ζώντας με λεύκη: καταρρίπτοντας μύθους και καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση

Η λεύκη δεν είναι μεταδοτική ασθένεια ούτε αποτελεί απειλή για τη σωματική υγεία. Ωστόσο, η άγνοια και οι προκαταλήψεις μπορούν να αποτελέσουν ένα επιπλέον βάρος για όσους υποφέρουν από αυτήν.

Η αυτοεκπαίδευση, η συζήτηση για το ζήτημα και η ευαισθητοποίηση σχετικά με αυτήν την πάθηση αποτελούν θεμελιώδη βήματα για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση.

«Ο στόχος είναι τα άτομα με λεύκη να μπορούν να ζουν πλήρως, χωρίς να κρύβονται ή να ντρέπονται για το δέρμα τους. Το χρώμα του δέρματος δεν καθορίζει κανέναν», κατέληξε η δρ Σεσίλια Ράκο.